Όταν το βουνό γίνεται πηγή έμπνευσης!

Το κατάφυτο, το άγριο, το επιβλητικό, το απρόσιτο ,το ντυμένο με κάθε λογής χρώμα, το λουσμένο στον ήλιο, το κρυμμένο στην ομίχλη, το ποτισμένο με τη βροχή, το τυλιγμένο στη σιγαλιά του λευκού….. Υπάρχει κάτι στα βουνά που εμπνέει τους ανθρώπους χρόνια τώρα!!!!. O μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, Hegel [1] , αξιολογώντας τα συστατικά στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τόνισε πως η Ελλάδα προσφέρει το γαλήνιο κι ανεπανάληπτο θέαμα της δροσερής νεότητας του πνεύματος. Η αιώνια αυτή δροσερότητα του ελληνικού πνεύματος, λέγει ο Hegel, ξεκινάει από την ελληνική φύση. Ο Πάνας ήταν θεός των δασών και των βουνών και προστάτης των βοσκών. Διέτρεχε τα βουνά και τα λαγκάδια, παίζοντας τον αυλό που εφεύρε ο ίδιος. Τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων, τον Δία, η ελληνική φαντασία τον τοποθέτησε πάνω στον Όλυμπο, στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Ο Γάλλος ποιητής Λεκόντ Ντε Λιλ [2] λέγει σ’ ένα στίχο του, θέλοντας να εξάρει τη συμβολή των βουνών στην ιστορία ...